Vrijdagmiddag 2 december 15:30 was het zo ver. Ik kreeg een lang verwacht appje. Of ik in de auto wou stappen om naar hun huis te komen. De weeën hadden doorgezet en er was 5 cm ontsluiting. Vol gezonde spanning en enthousiasme ben ik naar ze toe gereden. Kort ritje van ongeveer 7 minuten. En waar je in zo’n minimaal tijdsbestek wel allemaal niet aan kunt denken…
Een paar weken voor de uitgerekende datum hebben we kennis gemaakt. Zij last minute op zoek naar een geboorte fotograaf en ik op zoek naar een zwangere vrouw waar ik een portfolioshoot bij mocht doen. Gekoppeld dankzij Fotografie Suus. Thanks Suus, daar ben ik nog steeds heel erg blij mee!
Tijdens het kennismakingsgesprek is het altijd afwachten of er een klik is. Die moet er zijn. Je laat iemand toe in een heel intieme setting wat niet veel mensen gegund is. Gelukkig was die er. En toen begon het wachten. Waarbij hun oudste te vroeg kwam bleef dit kindje rustig zitten. Achteraf maar goed ook want bevallen terwijl je buikgriep hebt lijkt mij niet een hele fijne combinatie…
Zodra ik mijn auto geparkeerd heb loop ik snel naar het adres. Ik bel aan en stap binnen. Ik hang mijn oranje jas aan de kapstok en doe zachtjes de deur open.
Daar staat de verloskundige, een bekende van mij, zij verrast wat ik kwam doen. Leuk om op deze manier elkaar totaal anders te treffen dan normaal.
Ik kijk om mij heen en aanschouw wat er op 35 M2 allemaal kan gebeuren. De woonkamer is half verbouwd zodat er voldoende ruimte is voor het bevalbad. Zij ligt rustig op de bank haar weeën op te vangen en hij loopt met emmers heen en weer om het bad te vullen met warm water. De kalmte en sereniteit zijn voelbaar. Iedereen doet wat die moet doen. Er hangt een oase van rust. Mooi om dat te mogen zien. Dit was een wens van haar. En dat dat ook zo mag zijn is magisch.
Zonder in teveel details te treden wordt er na een prachtige bevalling in bad om stipt 17:00 een meisje geboren. Zij haalt haar zelf uit het water. Legt haar dochter bij haar neer. De verwondering, de blijdschap en de liefde zijn ontroerend mooi. Wat mag ze trots zijn op zichzelf.
Na de controles en de eerste voeding rijd ik blij naar huis.
Dat ik getuige heb mogen zijn van zoiets moois, wauw. Dankbaarheid overheerst enorm. Naar de lieve mensen dat ik aanwezig mocht zijn bij zoiets puurs. Dat alles goed is gegaan en dat iedereen gezond is.
Het besef komt binnen dat ik dit misschien wel het liefste doe. Niet geregisseerde beelden, de situatie fotograferen zoals die is, als een stille toeschouwer alles observeren en vastleggen. Niets meer en niks minder. Pure emoties en authentieke platen.
Met een glimlach parkeer ik mijn auto thuis. De wereld is een kindje rijker en bijna niemand die dat nog weet.
