In de zomervakantie, die voor mijn gevoel ver achter ons ligt, hebben we mee mogen zeilen bij de SKS. 2 weken wedstrijdzeilen op de Friese meren en wateren op het skûtsje van Langweer. Voor de niet Friezen, een skûtsje is een grote zeilboot. Wat een beleving. Het is lastig te omschrijven maar je leeft in een soort bubbel. “Afgesloten” van de buitenwereld samen met de bemanningsleden en hun families. In die tijd leef je voor het zeilen en de rest doet er even niet toe. Je vaart van plek naar plek. Zeilt de wedstrijd van de dag en hoopt samen op de winst. De bemanning zeilt en de overgebleven mensen (vaak de vrouwen) op het volgschip zorgen ervoor dat alles wordt voorbereidt. Je maakt schoon, zorgt voor de innerlijke mens en past op elkaars kinderen. Een ieder probeert daarin zijn/haar bijdrage te leveren. Hoe klein deze soms ook mogen zijn. Je leeft samen voor 1 doel, kampioen worden.
En daar waren deze 2 ook. Samen met hun zus vormen zij met hun ouders een warm gezin. Alle 5 opgegroeid binnen de tradities van de SKS. Wat voor hun “normaal” is, was dat het voor mij niet. Dit was mijn allereerste SKS ooit die ik van zo dichtbij heb mogen beleven. En van de verhalen wist ik wel een beetje wat mij te wachten stond maar wat er in die 2 weken allemaal op mij af is gekomen had ik niet voor mogelijk gehouden. Met een open blik ben ik avontuur aangegaan en ik had het nooit maar dan ook nooit willen missen.
Wat hebben we met elkaar veel hoogtepunten mee mogen maken. Dagwinsten en een uiteindelijke derde plek. Iets om enorm trots op te zijn. Maar het grootste hoogtepunt voor mij was het leren kennen van al die nieuwe mensen. Als je 14 dagen zo nauw met elkaar op trekt is het echt niet altijd rozengeur en maneschijn. Je deelt lief en leed. Veel gelachen maar er viel ook af en toe een traan. Tranen van verdriet maar ook van dankbaarheid. Wat wij afgelopen zomer samen mee hebben gemaakt pakt niemand ons meer af.
En ook al was het niet altijd lang leve de lol daar dachten deze 2 wel anders over. Zij waren de grootste verassingen voor mij. Puur en ontwapenend. Iedere ochtend werd er vanaf de boot geroepen: “MALIJE” en zodra ze binnen handbereik waren kreeg je een knuffel alsof je ze jaren niet gezien en gesproken hebt. Wat een liefde hebben zij uitgedeeld aan iedereen. Waar zij waren was het feest. Wat een pretletters.
Een tweeling maar 2 individuen. Ieder met eigen karakter, een eigen wil en een eigen persoonlijkheid. Deze 2. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Zij hebben afgelopen zomer mijn hart gestolen.
In Thialf kwam ik er afgelopen maandag 1 tegen. Onverwacht, en juiste de onverwachte ontmoetingen zijn vaak het mooist. Hij zag mij, riep: “MALIJE” en vloog mij in de armen. Ik liet hem even niet los. Een stralend koppie met stralende ogen. Direct was het feest! Samen liepen we hand in hand naar de tribune om zijn zus aan te moedigen. En daar kwam het besef, dat ik meer wil leven zoals hij naar het leven kijkt. Puur en ontwapenend. Blij zijn met de kleine dingen en in het nu. Doen waar je zin in hebt en de mening van een ander is totaal niet belangrijk.
Dus dat ga ik vaker doen. F*ck de mening van een ander. Ik doe waar ik zin in heb en waar ik gelukkig van wordt.
